av: Arto Paasilinna.Oversett fra finsk av Nøste Kendzior, Aschehoug forlag, 159 sider, 2004.
Finland på 1970 talet. I ein bil gjennom skogane på veg heim til Helsingfors sit journalisten Vatanen og fotografkollegaen hans. Dei kranglar, er misnøgde med livet og føler seg lurte.Brått spring ein hare ut i vegen. Haren blir påkøyrd av desse to trøytte, halvgamle og gretne mennene. Dei stoppar og ser at haren har ein brukken fot. Journalisten går ut og reddar hareungen for så å forlata alt; fotografen, jobben, kona og seglbåten i Helsingfors.
Boka tek på ein lun og humoristisk måte opp det å vera mann i førti-femti åra og misnøgd. Brått kjem denne haren inn i livet hans, og han føler meining og nytte.Kvifor?
Dette er ei bok som handlar om ein liten hare, om einsemd, om eit gammalt lik, om tilhøyrsle, om barmfagre damer, om identitet, om ei ku og ein kalv og ein bjørn men aller mest om meininga med livet.
Boka kom ut i Finland i 1975 og blei gjennombrotsromanen til Arto Paasilinna.No i 2004 blei boka endeleg oversett til norsk. Kva er det i tida som gjer at bøker om menn i midtlivskrise har blitt så populære.?
Den siste tida har både Erlend Loe med "Doppler",Ingvar Ambjørnsen med "Innocentia Park" og Arne Berggren med "Advent" skrive om dette. Dersom nokre av desse bøkene fall i smak, vil truleg Harens år og gjera det. God lesing!
Av Gro Elisabeth N Reime
Redaktør -